“Saçlarının biraz daha uzun olduğunu, gözlüğünün de yeni olabileceğini düşündüm. Belki de sadece daha yaşlı görünüyordu.”
İlk kez David Walton kitabı okudum. Çok büyük bir beklenti içine girmemiştim fakat beni yanılttı.
Süperpoze…
Kitap tipik bir polisiye gibi ama değil. İçinde bilimkurgu da var. Hatta gizem de var. Hımm bu kitapta çok farklı şeyler var.
Polisiye romanlarda genelde sıkılan birisiyim, tabii Grange veya Dan Brown okumuyorsam. Çoğu polisiye roman yazarına önyargı ile yaklaşıyorum. Grange’ın farklı bir kategoriye konulacak bir yazar olduğunu düşündüğümden dolayı, onu okuduktan sonra başka bir polisiye romanı genelde daha basit geliyor; yine de Süperpoze farklıydı. Okuduktan sonra bıraktığı tat harikaydı. Bilimkurgunun Polisiye ile harmanlanması daha da güzeldi.
Yazar, aslında kuantum fiziği gibi zor bir konuyu o kadar akıcı ve kolay bir dille anlatmış ki zorlanmadan okuyorsunuz. Anlaşılmayacak olan noktaları ilerleyen bölümlerde daha iyi anlamanızı bir şekilde sağlıyor. Süperpoze, bu açıdan okunması zor bir kitap olmaktan çıkmış. Teşekkürler David.
Kitapta ilk sayfadan itibaren macera başlıyor. Kuantum fiziğini kullanarak bir ileri bir geri saran, maceranın bitmediği bir evrenin kapılarını aralıyor bize. Kitaptan kopmanız biraz zor. Hiç bilmediğimiz bir konu olmasına rağmen David çok başarılı bir iş çıkarmış. Hollywoodvari abartmalardan kaçınmış, her şeyi sade anlatmış. Bu durum da kitaptan aldığım tadı arttırdı. Okumadıysanız, kesinlikle bir şans vermelisiniz.
“Bir bakıma, hiçbirimiz bir yıl, hatta bir saat önce olduğumuz kişi değildik. Daha çok, her biri diğerlerine olmuş olanın anısıyla ve olacak olanın beklentisiyle bağlı olan uzun bir insan zinciri gibiydik. Önceki versiyonlarımla anılarım sayesinde kurduğum bağlantı değilse Jacob Kelley’yi tanımlayan şey neydi? Diyelim ki birisi benim anılarımı başka birininkiyle toptan değiştirdi, o zaman hâlâ kendim olur muydum? Yoksa öteki kişi mi olurdum?”
