Sonbahar Ülkesi, okuduğum ilk öykü kitabı. O kadar önyargılıydım ki. Beni utandırdı Ray Bradbury.
Bazen önyargıları yıkıp hayatımızda yeniliklere yer açmalıymışız. Anladım. Teşekkür ederim.
Kitap hakkında bahsedeceğim o kadar çok şey var ki. Her öyküyü ele almak istiyorum. Hepsi birbirinden güzel ve etkileyici.
Kitabın kapak yazısı da efsane: “…yılın hep son döneminin yaşandığı ülke…”
Bir diğer efsane cümle ise: “Bu kitaptaki öyküler ya ölümle başlıyor ya da ölümle bitiyor.”
Nasıl bu kadar karamsar bir ülke yaratılabilir? Ya bu kadar karamsar öyküler? İlk öyküden sonra kitabı elimden düşürmem imkansız oldu. Bırakamadım. O öyküleri okumak için hızlı hızlı sayfaları geçtim. Gerildim. Korktum. Heyecanlandım. Her duyguyu aynı anda yaşadım.
Bu duygu dönüşümlerini nasıl yaşatabiliyor yazarlar bilemiyorum. Gerçekten çok zor bir durum ama Ray Bradbury bu konuda gerçekten çok iyi bir mimar.
Ray Bradbury’nin temposuna alıştığınız zaman gerçekten kitabı elinizden bırakamayacaksınız. Zaten kitap cep boy olduğu için ister istemez hızlı okunuyor. Sayfalar birbirini geçmeye başladığı zaman da içinizdeki okuma şevki giderek artacak.
Öyküden öyküye atlarken sanki karanlık bir sokağın çıkmaz sokaklarındaymışçasına etrafınıza baka baka gezeceksiniz. Her öyküde arkanızda başka birinin gölgesi olacak. Evet, bu duyguyu yaşayacaksınız. Arkanızı kollayın.
Bazı öyküler daha yumuşakken bazı öyküler ise tam tersi. Çok daha ürkütücü.
Hiçbir öyküde mutlu son ya da mutlu bir başlangıç yok. Hepsi depresif, korkunç. Birden başlayacak ve birden bitecek. Neye uğradığınızı şaşıracaksınız.
Stephen King ve Neil Gaiman defalarca Ray Bradbury’den etkilendiklerini söylemişlerdi. Eğer iki yazarı da okuduysanız benzerlikler göreceksiniz. Çünkü sadece korku öğeleri değil fantastik öğelere de rastlayacaksınız.
Psikolojik olarak rahat değilseniz bu öyküleri okumayın. Kafanız rahat bir şekilde farklı dünyalar keşfetmek istiyorsanız okuyabilirsiniz.
Kitapla kalın.
“Doğmamış çocuk kadar huzurlu, rüyalarından hoşnut, rahat, dinlenmiş, doymuş, rahatsız edilmeyen birisi var mı?”
“Bu küçük adamın dünya kadar büyük bir ruhu var; her şey kafasında!”
“Ralph, nasıl oluyor da, bizim bedenlerimiz varken onun beyni var ve bizim hayatta tahmin bile edemeyeceğimiz şeyleri düşünüyor?”
